Sed ad rem redeamus;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quis hoc dicit? Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Duo Reges: constructio interrete. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere.

Aut, si esses Orestes, Pyladem refelleres, te indicares et,
si id non probares, quo minus ambo una necaremini non
precarere?

Vide ne ista sint Manliana vestra aut maiora etiam, si
imperes quod facere non possim.

Sed videbimus. Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; Bork At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Sed nonne merninisti licere mihi ista probare, quae sunt a te dicta? Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit; Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo. Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. Cur, nisi quod turpis oratio est? Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis.

Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur.
In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum;
Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta.
Quis hoc dicit?
Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur;

In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt.
Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego;
Experiamur igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius.
Natura sic ab iis investigata est, ut nulla pars caelo, mari, terra, ut poëtice loquar, praetermissa sit;

Bork: Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium.
Bork: Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris.
Tria genera bonorum;: Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest.

Se dicere inter honestum et turpe nimium quantum, nescio quid inmensum, inter ceteras res nihil omnino interesse.

Nam ante Aristippus, et ille melius. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Sic vester sapiens magno aliquo emolumento commotus cicuta, si opus erit, dimicabit. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum.