Istic sum, inquit.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Restinguet citius, si ardentem acceperit. Duo Reges: constructio interrete. Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Quod cum dixissent, ille contra. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Sed ad bona praeterita redeamus.

Sed tempus est, si videtur, et recta quidem ad me.
Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit;
Sed fortuna fortis;
Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam;
Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus.
Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum?

Quod maxime efficit Theophrasti de beata vita liber, in quo multum admodum fortunae datur.
Falli igitur possumus.
Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor;
Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis.
Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit.
Eam tum adesse, cum dolor omnis absit;

Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Ex quo illud efficitur, qui bene cenent omnis libenter cenare, qui libenter, non continuo bene.

Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad
virtutem progressionis aliquantum.

In voluptate corporis-addam, si vis, animi, dum ea ipsa, ut
vultis, sit e corpore-situm est vivere beate.

Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus.

Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Consequatur summas voluptates non modo parvo, sed per me nihilo, si potest; Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis?

Bork: Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt.
Sumenda potius quam expetenda.: Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum.
Quid adiuvas?: Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam;
Istic sum, inquit.: Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam;
Moriatur, inquit.: Si enim ad populum me vocas, eum.
Bork: Nos cum te, M.

Cognitis autem rerum finibus, cum intellegitur, quid sit et bonorum extremum et malorum, inventa vitae via est conformatioque omnium officiorum, cum quaeritur, quo quodque referatur;