Cur iustitia laudatur?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Duo Reges: constructio interrete. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam.

Laboribus hic praeteritis gaudet, tu iubes voluptatibus, et
hic se ad ea revocat, e quibus nihil umquam rettulerit ad
corpus, tu totus haeres in corpore.

At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis
verbis, inquit;

Iam doloris medicamenta illa Epicurea tamquam de narthecio proment: Si gravis, brevis; Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos; Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Primum quid tu dicis breve? Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc?

Quae sequuntur igitur?: Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit?
Bork: Et quod est munus, quod opus sapientiae?
Stoicos roga.: Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam.
Bork: Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es?

Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi.
Ratio quidem vestra sic cogit.
Est tamen ea secundum naturam multoque nos ad se expetendam magis hortatur quam superiora omnia.
Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum?
Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus.

Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit?
An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse?

Nam nec vir bonus ac iustus haberi debet qui, ne malum habeat, abstinet se ab iniuria.

Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus.

Stulti autem malorum memoria torquentur, sapientes bona praeterita grata recordatione renovata delectant. Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit. Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Praeclare hoc quidem. Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit. Quaero igitur, quo modo hae tantae commendationes a natura profectae subito a sapientia relictae sint.